"Halloween" համար 3

Արամ և Մարիամ
Երբ խավարը կրկին տիրեց ամենուրեք, Արամը կանգնեց կքանստած վիճակից, որն ընդունել էր պաշտպանության համար և զարմացած շուռ եկավ, չհասկանալով կատարվածը: Մի քանի վայրկյանից տղան համակերպվեց մթության հետ, բայց անսպասելի ծանոթ մի ձայն կանչեց նրան լռության միջից: Այնքան հաճելի էր այդ ձայնը, որ նա սրտի թրթիռով շրջվեց դեպի այն:
Անծայրածիր խավարից իրեն էր նայում աղջկա դեմք, ինչը և´ անհանգստություն, և´ զարմանք առաջացրեց Արամի մեջ: Սևահեր, թախծոտ աչքերով, մանկական միամիտ դեմքը նայում էր իրեն, կարծես չտեսնելով: Արամի սիրած աղջիկն էր, որի միայն պահվածքից նա կարող էր ենթադրել, թե ինչքան շփոթված և վախեցած էր իր սիրելին: Այդուհանդերձ, Կարինեն, այսպես էին կոչում աղջկան, չէր հեռացնում աչքերը Արամի դեմքից:
Կարինեն այնքան հեռու էր թվում իրեն, չնայած պարզ տեսնում էր նրա դեմքը: Նախ չիմացավ ինչ անել: Կամաց-կամաց փոքր քայլերով գնաց դեպի աղջիկը: Թեպետ վերջինս չէր շարժվում, բայց նույն արագությամբ նրա պատկերը սկսեց հեռանալ իրենից: Արամն անցավ ավելի մեծ քայլերի և սկսեց վազել, բայց արդյունքը նույնն էր:

Երբ նրանք կանգնեցին, Արամը նոր միայն լսեց կնոջ խոսքերը, որը փորձում էր պարզել, թե ինչ է պատահել: Չէր հասցրել Արամը պատասխանել և նրանց շունչները դեռ չէին կարգավորվել, երբ պայծառ լույսն ուղղվեց Արամի աչքերին: Նա ձեռքով փակեց դեմքն ու մռնչաց, որի արձագանքը հասավ մինչև անտառի եզրերը:
Վառ լույսի պատճառով, տղան նկատեց մոտեցողին, երբ վերջինս գտնվում էր համարյա ականջին մոտ:
-Մոռականն այստեղ է: Մենք եկել ենք տանելու ձեզ,-գրեթե շշնջաց նորեկը:
Արամը հանգստացավ և հաջորդ վայրկյանին նրանք մեքենայով արդեն դուրս էին եկել մայրուղի: Երեք մեքենաներից մեջտեղինի մեջ գտնվում էին Արամը, Մարիամը և երկու զենքավորներ` ամբողջովին զենք ու զրահով:
Երկար ժամանակ է արդեն, ինչ նրանք սլանում էին: Տիրող լարվածությունից բոլորն էլ լուռ էին և պատրաստ: Այնքան խաղաղ էր ամեն ինչ, որ Արամին սկսեց թվալ` արդյո՞ք նորեկը չխաբեց:

Դանիել Մոռական
Տոհմական առանձնատանը հոր հետ տեղի ունեցած խոսակցությունից հետո, թեպետ հոգու ճեղքվածքը փակվել էր, բայց թույնը անտեսանելի մի անցքից դանդաղ կաթում էր սրտի խորքը, իսկ կասկածի սև որդը քաշվել էր դրա մութ անկյունը, բայց ամենևին չէր անհայտացել: Այդ առիթով մտածելիս, Դանիելը, կարծես ֆիզիկապես զգում էր մակաբույծի խլվրտոցը: Չնայած դրան տոհմական կարգուկանոնն ու ավանդույթները, ըստ որոնց նա չէր կարող դեմ գնալ տոհմակիցներին և, հատկապես տոհմապետին կարծրացել և նստվածք էին դարձել նրա հոգում: Սակայն ինքն էլ զգում էր, որ բավական կլինի միայն մի կայծ, ճեղքվածքի, առաջվանից ավելի խորը բացման համար:
Դանիելը փորձում էր չմտածել դրանց մասին, խեղդելով իր մեջի կենդանուն այգու աշխատանքների մեջ, որոնք հանձնարարել էր հայրը, բայց որդը մեկընդմեջ դուրս էր գալիս մակերես:

Յաման-Դայի
Չնայած այդ ամենին Յաման-Դային շարունակում էր քայլել` ծանր և դանդաղ: Նա այլ էր հիշում իր բնակավայրն ու ամբողջ հովիտը: <<Կապուտակ լճերը>> շրջապատող բարձր բլուրներից հովիտը մի ժամանակ դրախտավայր էր երևում: Թեպետ գյուղից այն կողմ չէր եղել, բայց կանաչափայլ անտառների և բույսերի ու ծառերի անուշահոտությունների մասին շատ էին պատմում լճեցիները: Անտառների միջով, անհայտ տեղերից սկիզբ առնող զուլալ և սառը ջրերով մեկ անգամ չէր, որ բժշկվել էր տարբեր հիվանդություններից: Իսկ առվակների քչքչոցների մասին ասում էին, թե փոքրիկ ջրահարսներն են աշխույժով խաղում և ծիծաղում:
Հիմա չկար ո´չ հովիտը, ո´չ հարազատ մեկ մարդ: Մի՞թե այդքան երկար էր փակի տակ մնացել Դային: Մի կողմից չէր ցանկանում մտածել ոչնչի մասին, մյուս կողմից` թանձր, ծանր մշուշը պատել էր ուղեղը, որևէ մտքի զարգանալու հնարավորություն չտալով: Կիսաբաց աչքերով Դային հազիվ նկատեց իր դիմաց խոյացող քարքարոտ ժայռում սև խորշը, որը, կարծես հրավիրում էր իր մեջ հանգչելու և ազատվելու անտանելի բեռից, որ կախված էր նրա վրա:

Կամուրջ դեպի Թերաբիթիա

Джесси Оливер Эронс-Младший

- Да-а-а уж, погляди-ка на этого олимпийца, - сказала Элли, ставя на
стол две чашки с таким стуком, что выплеснула крепкий чёрный кофе. -
Вспотел, как мул колченогий.
Джесс откинул с лица волосы и плюхнулся на деревянную скамейку. Он
вывалил в свою чашку две ложки сахара и отхлебнул, чтобы не ошпарить рот.
- О-о-о-о, мамочки, а воняет-то как! - Бренда зажала нос изящно
изогнутым мизинчиком и большим пальцем. - Загони его помыться.
- Иди сюда, к мойке, и хорошенько вымойся, - сказала мать, не поднимая
глаз от плиты. - Давай, шевелись. Овсянка подгорает.
- Мамуль! - захныкала Бренда. - Не на-адо!
Боже мой, как он устал. Буквально все мускулы ныли.
- Ты слышал, что мама сказала? - завопила Элли у него за спиной.
- Мамуль, я не могу-у! - ныла Бренда. - Скажи ему, чтобы он сюда не
садился.
Джесс лёг щекой на нетёсаное дерево столешницы.
- Джесс-си-и! - Теперь уже мать смотрела на него. - И рубашку надень.
- Да, ма, - он поплёлся к мойке. Вода, которой он побрызгал подмышки и
лицо, кололась, как лёд. По горячей коже поползли мурашки.
Мэй Белл стояла у кухонной двери и глядела на него.
- Подай-ка мне футболку, Мэй Белл.
Вроде бы она изготовилась сказать "Фиг тебе", но проговорила: "По голове бить не надо", и покорно пошла за футболкой. Добрая старая Мэй Белл.
Джойс Энн до сих пор бы вопила от такого лёгкого тычка. От этих малявок одно
горе.
- У меня сегодня утром забот полон рот, - объявила мать, когда они
съели овсянку с мясной подливкой. Его мать была родом из Джорджии и готовила
так, как там принято.
- Ой, мамуленька! - хором запищали Элли с Брендой. Эти девчонки умели
отлынивать от работы быстрее, чем кузнечик проскочит между пальцами.
- Мамуль, ты обещала, что разрешишь нам съездить в Миллсбург за
школьными покупками.
- Да у вас денег нет!
- Мамуль! Мы только посмотреть. - (Ой, Господи, только бы Бренда
перестала так скулить!) - А как же Рождество? Ты же не хочешь, чтобы мы
остались без никаких развлечений!
- Совсем без развлечений, - поправила её Элли.


Правители Теравифии

- С одной стороны достаточно, Ванда Кей. Но тем, кто не поленится и
напишет с обеих, и оценки будут выше.
Ванда Кей жеманно улыбнулась. Нетрудно было представить, как в её
треугольной черепушке вырисовывается десяток страниц.
- Миссис Майерс!
- Да, Лесли? - Боже мой, она лицо себе вывихнет, если будет так
приторно улыбаться!
- А если я не смогу посмотреть эту передачу?
- Скажи своим родителям, что это - домашнее задание. Они поймут.
- А если, - тут Лесли запнулась, потом потрясла головой и прочистила
горло, чтобы голос звучал увереннее, - если у меня нет телевизора?
(Ну что же ты! Зачем ты это сказала? Ты же всегда можешь посмотреть у
меня). Но спасать её было поздно. Недоверчивое шипение переходило в
презрительный посвист.
Миссис Майерс прищурилась.
- Ну, тогда... - она прищурилась ещё сильнее, словно тоже пыталась
вычислить, как спасти Лесли. - Ну, тогда ты можешь написать сочинение в одну
страницу о чём-нибудь ещё. - Она попыталась улыбнуться Лесли над поднявшимся
гвалтом, но проку от этого уже не было. - Дети! Дети! Де-ти! - Улыбку для
Лесли неожиданно и зловеще сменил хмурый взор, усмиривший бурю.
Она раздала листки с задачками. Джесс украдкой взглянул на Лесли. Лицо,
низко склонённое над листком, было багровым от ярости.
На большой перемене, играя в "царя горы", он видел, как её окружила
шайка девчонок под предводительством Ванды Кей. О чём они говорили, ему
слышно не было, но по горделивой осанке Лесли, по тому, как она откидывала
голову, был понятно, что они над ней потешаются. На него прыгнул Грег
Уильямс, и пока они боролись, Лесли исчезла. Грег был ни при чём, но всё же
Джесс сбросил его со всей силой, на какую был способен, и гаркнул, ни к кому
не обращаясь:
- Я пошёл!
Неподалеку от женской уборной он встал в караул. Через несколько минут
оттуда вышла Лесли. Было видно, что она плакала.


Словно Бог в Библии, они взглянули на дела своих рук, и те им
понравились.
- Вот что, - сказала Лесли, - нарисуй панораму Теравифии, мы её
повесим в замке.
- Я не могу.
Как бы ей объяснить, что он жаждет поймать и запечатлеть трепещущую
вокруг жизнь, но при первой же попытке та ускользает из-под пальцев,
оставляя на листе какие-то ископаемые?
- Я не смогу, - повторил он. - Эти деревья такие красивые.
Она кивнула:
- Не волнуйся, когда-нибудь сможешь.
Он ей верил, потому что здесь, в тенистом свете неприступного замка,
всё казалось возможным. У них в руках был целый мир, и ни один враг, ни
Гарри Фалчер, ни Ванда Кей Мур, ни Дженис Эйвери, ни собственные страхи и
недостатки, ни воображаемые неприятели не могли их побороть.

Արդի հեղինակների աշխատանքներ

Նշան Աբասյան
"Ես տեղ չունեմ"

Ես տեղ չունեմ այս աներազ ու անհեքիաթ աշխարհում.
իմ միամիտ սրտի կանչը ո՜չ մի կախարդ չի լսում…
Մեծ դավերի, աղմուկների, իրարանցման մշուշում
հավատամքս` ծիծաղելի, բազուկս` թույլ, անարյուն:
Մանկան նման ճահիճներում սեր ու ժպիտ փնտրեցի…
և չգտա՜, և իմ ճերմա՜կ հանդերձանքը պղծեցի…
Իմ անուրջը` իմ սենյակում, իմ մեղեդին` կրծքիս տակ.
բաց չեմ թողնի` դուրս չփախչեն, դրսում դուք ինձ չխղճաք:
Դուք էլ չասեք` ինձ տեղ չկա, հեքիաթ չկա աշխարհում,
ու միամիտ սրտիս կանչը ո՜չ մի կախարդ չի լսում…

Գառնիկ Արունց
"Դու հայտնի անհայտության իմ գաղտնի հարստություն"

Դու լացիս ու ծիծաղիս
Համերաշխ հաստատություն,
Ջերմության ու զովության
Հաստատուն իմ հաշտություն:
Դու բախտիս կենսանվագ,
Ներդաշնակ իմ տևություն,
Բերկրանքիս ու բարկության
Օրհնազօծ թեթևություն:
Շնորհակալ թույլ տուր լինել,
Որ հետդ լաց եմ լինում,
Ու լացս դեռ կոկորդում
Շատ չանցած նորից ծիծաղում…
Շնորհակալ թույլ տուր լինել,
Որ չնչին կոպտությունս
Փշուր է դառնում գոգիդ,
Որ քեզ սառն եմ տալիս,
Դու ինձ ջերմություն ես մեկնում,
Որ քեզ այրում եմ, իսկ դու
Զովություն ես մաղթում:

Եվ ներիր մի անգամ էլ
Ամենաշատը նրա համար,
Որ քեզ այս ամենի համար
Շնորհակալ եմ լինում:

Տիգրան Մարտիրոսյան
"Վերջին կանգառ"

...Երբ որ հասնենք կանգառին մեր վերջին,
Մենք կհիշենք մեր կանգառն առաջին,
Եվ կանգառներն այն, որ զուր ենք կանգնել
Եվ կանգառներնª որոնցում չենք կանգնել...

"Շող-կաթիլ"
Կաթիլ է հոսում ապակու վրա
Քեզ հիշեցնելով, որ դեմքիդ վրա
Մի նմանատիպ կաթիլ պիտ հոսեր,
Եվ դու անպայման պիտի արտասվեիր,
Բայց դեմքիդ կաթիլ էլ չի շողշողում,
Եվ քո աչքերը չեն արցունքոտվում,
Քանզի աշխարհի ցավը տեսնելով,
Քանզի աշխարհի ցավը զգալով,
Դու քարանում ես, ապառաժ դառնում,
Բայց ցավը տեսնել դու չես դադարում:

Արևն է շողում կապույտ երկնքում,
Եվ իր շողերով նա քեզ հիշեցնում,
Որ աչքերիդ մեջ մի նմանատիպ
Շող պիտի շողար,
Եվ դու անպայման պիտ ուրախանայիր,
Քանզի աշխարհում կա երջանկություն,
Քանզի աշխարհում կա գեղեցկություն,
Եվ դա տեսնելով դու պիտի ապրես,
Եվ դա զգալով դու պիտի ճախրես,
Անսահմանությամբ քո հոգին լցնես...

"Halloween Magazine Projects" գլխավոր ֆորում

Տվյալ բլոգը նախատեսված է ամսագրի համարներից յուրաքանչյուրի հետ, ընթերցողի մակերեսորեն ծանոթացման համար: Ամսագրի գլխավոր ֆորումը գտնվում է hallomag.blogspot.com հասցեում, որտեղից կարելի է ներբեռնել ամսագիրն ամբողջությամբ և տեղեկանալ այլ ծրագրերի մասին: Օնլայն ռեժիմում ամսագրի էջերը տրված են առանց նախշազարդերի և նկարների:

"Halloween" համար 2

էջ 4.
Մի քանի րոպեից տղան ծեծում էր եկեղեցու փակ, պողպատյա, ծանր դուռը, և, որովհետև ժամը ուշ էր, նա ստիպված եղավ սպասել: Վերջապես, մետաղյա դուռը ճռնչալով բացվեց, և նրա ետևից տղային նայեցին երեխայի զույգ աչքեր: Ամենայն հավանականությամբ, այդտեղ աշակերտողներից մեկն էր և մինչ նա կհասցներ ինչ-որ բան ասել, տղան հրեց դուռը և ներս մտավ:
-Հայտնիր քահանայապետին, որ այստեղ վիրավոր կա,-շուտ սկսեց նա, և մինչ մանուկը, ռարակուսած աչքերը կնոջ մարմնի վրա, հեռանում էր սրահից, տղան փորձում էր զսպել իրեն տիրացած դճոխային կրակների շոգն ու խավարը, որ մի քանի րոպեների ընթացքում հասցրել էին ամբողջովին տիրանալ հոգուն և մարմնին:
Մի քանի րոպե էր անցել, երբ սրահ մտան երկու սևազգեստ, տարիքավոր եկեղեցականներ և չորս-հինգ, բաց գույնի շորերով երիտասարդներ` առաջինների աշակերտները: Քահանաները շրջապատեցին Մարիամի մարմինը, մի երկու խոսք փոխանակեցին միմյանց մեջ և աշակերտների հետ դուրս տարան կնոջը եկեղեցու ներքին սենյակները: Երբ սրահ մտավ քահանայապետը, տղան, որ մինչ այդ քաշվել էր սենյակի խորքը, մոտեցավ, և եկեղեցական կարգերը չիմանալով, խոնարհումով բարևեց:
-Ինչպե՞ս է անունդ, տղաս,-քմծիծաղով սկսեց քահանայապետը:
-Արամ,-պատասխանեց երիտասարդը, չհասկանալով եկեղեցականի ժպիտի իմաստը:
-Ի՞նչ է պատահել կնոջը:
Տղան պատմեց ողջ եղելությունը:
-Դու ճիշտ ես վարվել: Իսկ չտեսա՞ր, թե ով է կրակել կամ էլի ինչ-որ մեկը տեսե՞լ է ձեզ,-խաղաղ հանգստությամբ հարցրեց եկեղեցականը:
-Չէ, չեմ կարծում: Ես շատ արագ հասցրի նրան այստեղ: Իսկ դուք կարո՞ղ եք օգնել կնոջը:
-Մենք կանենք ամեն ինչ, փրկելու նրան: Դու բարի գործ ես արել: Հիմա գնա և Տերը քեզ հետ: Այսուհետև, կինը գտնվում է եկեղեցու և Տիրոջ խնամքի ներքո, հանգիստ եղիր նրա համար:

էջ 12.
Ինչպես և ենթադրում էր համալսարանից դուրս գալուց, գինետունն այդ օրը լիքն է մարդկանցով: Բայց երիտասարդը ուշադրություն չդարձրեց նրանց վրա: Այնուամենայնիվ, կառավարիչը առանձին, գողտրիկ մի անկյունում տեղադրված սեղան գտավ երիտասարդի համար, և չէր հասցրել վերջինս տեղավորվել դրա շուրջ, երբ նրա դիմաց հայտնվեցին կարմիր գինով լի գավաթը և մրգով ափսեն:
Տղան գլխով արեց մատուցողին և տեղավորվեց, հանեց պայուսակի մեջ տեղադրված ակարգիչը բացեց էկրանը: Այն բաժանված էր երկու մասի` մի մասում Դանիելն էր, որ դուրս էր գալիս եկեղեցուց, մյուս կեսում Արամն էր, որ քայլում էր նույն գինետունը, որտեղ գտնվում էր տղան: Երբ Արամը ներս մտավ և տեղ զբաղեցրեց երիտասարդի դիմաց, նրա աչքերը միայն անսպասելիություն էին արտահայտում: Այդ նկատեց նաև տղան և սկսեց.
-Հիմա քաղաքում ձեր համար վտանգավոր է: Մի քանի օրից ձեզ կհայտնաբերեն այստեղ, ուստի պետք է հեռանալ:
Խոսացողը դեռ չէր վերջացրել ասելիքը, երբ Արամն ընդհատեց նրան.
-Ես այստեղ հարազատ մարդ ունեմ, ինձ սիրելի, կարող են նրանք վնասել նրան:
-Հիմա նրանց պետք եք միայն դու և Մարիամը, իսկ աղջիկը ոչ մի վտանգ չի ներկայացնում, համենայն դեպս, այդպես է լինելու մոտ ժամանակներս: Հետագայում, եթե ինչ-որ բան փոփոխվի, մենք կպաշտպանենք նրան:
-Իսկ տոհմականը կարո՞ղ է նրա հետքը վերցնել:
-Ինչքան քիչ մարդ իմանար քո կապի մասին աղջկա հետ, այնքան, հիմա, ապահով կլինի նրա համար: Ապահովության համար, նաև, մոտ ժամանակներս կապի մեջ մի եղիր նրա հետ:
Գնա, հիմա, հավաքիր անհրաժեշտը, վերցրու Մարիամին` նա դեռ թույլ է և հոգածության կարիք ունի: Մեկ ժամվա ընթացքում ես կհայտնեմ, թե որտեղ է սպասելու մեքենան` ձեզ այստեղից հեռացնելու համար:
-Ինչքա՞ն ժամանակ է այդ ամենը տևելու,-փոքր ընդմիջումից հետո հարցրեց Արամը, հույս ունենալով, գեթ մեկ լավ լուրի:
-Առայժմ չեմ կարող այդ հարցին պատասխանել:

էջ 16.
Շքեղ լուսավոր սենյակում, որտեղ պետք է կայանար դատը, նա կանգնած էր փայտից պատրաստված, փայլուն, կարմիրին տվող գույնի պատվանդանի ետևում, սենյակի պատերի տակ շարված էին ժելեանման, անձև ու անչափ, բաց գույնի արարածներ, որոնց մարմինը, երկար պարանոցով, միանում էր մի վերջույթի, որ դժվար էր գլուխ անվանել: Դատապարտյալի տեղում կանգնած էր նույնպիսի մի արարած` անգլուխ և մուգ գույնի: Դրան նայելով կարելի էր եզրակացնել, որ մահապատիժը ավելորդ էր, քանզի այդ արարածը, եթե ոչ մեռած, ապա կենդանի էլ չէր: Բաց գույնի արարածներից մի քանիսը թաթերին, որ նույնպիսի լպրծուն զանգվածներ էին, բռնած ունեին նիզակներ, որոնք, ավելի շուտ որսի, քան հսկողության համար էին:
Արարողությունը մի քանի րոպե էր արդեն, որ սկսվել էր և ոչ մի արտառոց բան չէր նկատվում, երբ անգլուխ, մուգ գույնի զանգվածը սկսեց մարդանման կերպարանք ընդունել` նախ հայտնվեցին ոտքերը, հետո` մարմնի միջից, դանդաղորեն դուրս եկավ գլուխը: Պահակները և սենյակում հավաքվածներն անհանգստացան, նիզակավորները` պատրաստվեցին: Հանկարծակի բոլորի համար, մարմնից դուրս եկավ ժելեանման ձեռքը և ուղղվեց հավաքվածների վրա: Պատվանդանի ետևում կանգնած, խոսքն ընդհատած, նա լուռ և հրճվանքով նայում էր հանցագործին, կարծես թատրոնի հերթական ներկայացմանը, բայց, երբ պահակների, հետո բոլոր հավաքվածների գլխանման վերջույթները դանդաղ սկսեցին քաշվել անձև մարմինների մեջ, պահակների մոտից ընկան նիզակները, ջղայնությունն ու անիմացությունը պատեցին նրան: Եվ, երբ մուգ արարածը գլուխը բարձրացրեց իր վրա, կողքի նիզակը սուրաց դեպի ձևավորված մարմինը և վնասեց թևը: Չէր հասցրել ձգվել մյուս նիզակի ետևից, երբ գորշ էակը, տեսնելով մուտքից մոտեցող պահակներին, դեպի կտուր տանող աննշան ճեղքով ձգվեց և անհայտացավ:

"Halloween" համար 1

էջ 4.

Հուսահատ էր կնոջ դեմքը: Այս որերորդ օրն էր արդեն, երբ դուրս էր գալիս աշխատանք փնտրելու, բայց ամեն օրվա վերջում նույն արդյունքն էր` ոչ մի արդյունք:Բնակարանի կահավորանքը համեստ էր: Աչքի էր ընկնում միայն ննջասենյակի պատին կախված հսկայական նկարը, որը պատկերում էր արևոտ մի ծովափ` դեղին ավազ, կապույտ, ջինջ երկինք, վառող արև, պարզ և խաղաղ ծով: Մռայլ բնակարանի մեջ այն միակ գունավոր կետն էր:Կինը փոխեց թաց շորերը: Կատուն հանգիստ նստել էր նկարի դիմաց և կարծես ինչ-որ բանի էր սպասում: Տարօրինակ կինը կենդանու կերամանի մեջ լցրեց նրան հասանելիք բաժինը, ամանը դրեց կատվի դիմաց և քայլերն ուղղեց դեպի նկարը: Երբ կինը ձեռքը ձգեց դեպի այն, ճայերի զիլ ճիչը լցրեց սենյակը, արևի տաք շողերը տաքացրեցին կնոջ սառած մարմինը, և ծովի ալիքները դուրեկան երգ երգեցին: Բնապատկերը կենդանացավ, և կինը քայլեց դեպի այն, ոտքն անցկացրեց նկարի շրջանակով և հայտնվեց ծովափում:Այս ընթացքում կատուն հանգիստ ընթրում էր` անտարբեր հետևելով տիրուհու պահվածքին: Երևի դա կենդանու համար սովորական երևույթ էր դարձել: Կինը վեր թռավ անսպասելիությունից. այնքան տաք էր ծովափի ավազը: Սառն անձրևից հետո արևի ջերմ շողերը և ծովի տաք ջուրը լավ ազդեցին նրա վրա` թուլացնելով մկաններն ու հանգստացնելով միտքը:Կես ժամից կինը դուրս եկավ նկարից: Հենց այդ վայրկյանին աստիճանաբար նկարից դուրս եկող արևի շողերը ետ քաշվեցին, ջրի ալիքների և ճայերի ձայները խլացան և վերջնականապես լռեցին. նկարը քարացավ և դարձավ այնպիսին, ինչպիսին որ պետք է լիներ: Սենյակը կրկին խորասուզվեց մթության մեջ, և դրսից լսվում էր միայն անձրևի կաթիլների դուրեկան խշշոցը:Մարիամը, այսպես էին անվանում տարօրինակ կնոջը, ընթրեց և որոշեց մի քիչ զբոսնել, մտքերը դասավորել: Ծովի աղի ջուրը հանգստացրել էր մկաններն ու նոր հույս հաղորդել: Բնակարանի անկյուններից մեկում տեղադրված էր ծղոտե ցախավելը, այն ցախավելներից, որոնցով յուրաքանչյուր առավոտ հավաքարարը շենքերի բակերն է մաքրում: Վերցրեց ցախավելն ու բացեց պատուհանը: Սառը, աշնանային օդն ու անձրևի կաթիլները հարվածեցին դեմքին:

Էջ 10.

-Ո՞վ է,-զարմացած և վախեցած հարցրեց տղամարդը, մինչ տղան ապշած նայում էր հոր դեմքին, թե նա ինչպես է դատարկության հետ խոսում: Տանտերը, որը 40-43 տարեկան, նիհար և բարձրահասակ տղամարդ էր, ապարդյուն փորձում էր տեսնել մութ անկյունում թաքնված ձայնի աղբյուրը, որ ծածկված էր ոսկեգույն վարագույրով:-Դու՛րս արի այդտեղից,-բղավեց տղամարդը՝ չկարողանալով տեսնել ուրվականին:Վարագույրը շարժվեց: Նախ երևացին անծանոթի փարաջայի փեշերը, որոնք քսվում էին գետնին՝ ծածկելով հյուրի ոտքերը: Սև փարաջան և քողը, որ ամբողջությամբ ծածկում էին նրա մարմինը, կարծես գիտակցություն ունենային, և առաջին հայացքից թվում էր, թե մարմին չկա նրանց ետևում, այլ միայն կտորից պատրաստված զգեստն է: Այս զգացողությունը ավելի ուժեղացնում էր այն փաստը, որ անծանոթի դեմքի փոխարեն սև անցք էր քողի մեջ, որից մինչև ոսկորները հասնող սառնություն էր փչում: Իսկ երբ հյուրի ձեռքում հայտնվեց փայլուն շեղբով գերանդին, որ արտացոլում էր ոսկեգույն իրերից անդրադարձող լույսը, հայրը դուրս բերեց տղային սենյակից:-Ինչքա՞ն է քեզ պետք ինձ 10 տարի ժամանակ տալու համար,-հարցրեց տղամարդը, համոզված լինելով, որ դրական պատասխան պիտի ստանա: Սեփական կյանքի ընթացքում նա շատ անգամներ էր փողով տարբեր խնդիրներ լուծել և մի պահ կարծեց, թե իր դիմաց կանգնածը դասվում է այդ շարքին: Մեծ եղավ նրա զարմանքը, երբ լսեց քողավորի պատասխանը:-Ինձ գումար հարկավոր չէ: Վերջացնենք,-լսվեց հյուրի քողի միջից, և երկրորդ ձեռքը ձգվեց դեպի գերանդին:-Սպասի՛ր,-բղավեց տանտերը և կուչ եկավ: Նա դանդաղ մոտեցավ պատից կախված նկարներից մեկին, մի կողմ տարավ այն և թաքստոցից հանեց գումարի կապոցը: Երբ արժանացավ անծանոթի անտարբերությանը և գերանդու շեղբի օդ բարձրանալուն, երկրորդ ձեռքը, որ նույնպես գտնվում էր թաքստոցում, դուրս եկավ, և ատրճանակի փողը նայեց քողի մեջ: