"Halloween" համար 3

Արամ և Մարիամ
Երբ խավարը կրկին տիրեց ամենուրեք, Արամը կանգնեց կքանստած վիճակից, որն ընդունել էր պաշտպանության համար և զարմացած շուռ եկավ, չհասկանալով կատարվածը: Մի քանի վայրկյանից տղան համակերպվեց մթության հետ, բայց անսպասելի ծանոթ մի ձայն կանչեց նրան լռության միջից: Այնքան հաճելի էր այդ ձայնը, որ նա սրտի թրթիռով շրջվեց դեպի այն:
Անծայրածիր խավարից իրեն էր նայում աղջկա դեմք, ինչը և´ անհանգստություն, և´ զարմանք առաջացրեց Արամի մեջ: Սևահեր, թախծոտ աչքերով, մանկական միամիտ դեմքը նայում էր իրեն, կարծես չտեսնելով: Արամի սիրած աղջիկն էր, որի միայն պահվածքից նա կարող էր ենթադրել, թե ինչքան շփոթված և վախեցած էր իր սիրելին: Այդուհանդերձ, Կարինեն, այսպես էին կոչում աղջկան, չէր հեռացնում աչքերը Արամի դեմքից:
Կարինեն այնքան հեռու էր թվում իրեն, չնայած պարզ տեսնում էր նրա դեմքը: Նախ չիմացավ ինչ անել: Կամաց-կամաց փոքր քայլերով գնաց դեպի աղջիկը: Թեպետ վերջինս չէր շարժվում, բայց նույն արագությամբ նրա պատկերը սկսեց հեռանալ իրենից: Արամն անցավ ավելի մեծ քայլերի և սկսեց վազել, բայց արդյունքը նույնն էր:

Երբ նրանք կանգնեցին, Արամը նոր միայն լսեց կնոջ խոսքերը, որը փորձում էր պարզել, թե ինչ է պատահել: Չէր հասցրել Արամը պատասխանել և նրանց շունչները դեռ չէին կարգավորվել, երբ պայծառ լույսն ուղղվեց Արամի աչքերին: Նա ձեռքով փակեց դեմքն ու մռնչաց, որի արձագանքը հասավ մինչև անտառի եզրերը:
Վառ լույսի պատճառով, տղան նկատեց մոտեցողին, երբ վերջինս գտնվում էր համարյա ականջին մոտ:
-Մոռականն այստեղ է: Մենք եկել ենք տանելու ձեզ,-գրեթե շշնջաց նորեկը:
Արամը հանգստացավ և հաջորդ վայրկյանին նրանք մեքենայով արդեն դուրս էին եկել մայրուղի: Երեք մեքենաներից մեջտեղինի մեջ գտնվում էին Արամը, Մարիամը և երկու զենքավորներ` ամբողջովին զենք ու զրահով:
Երկար ժամանակ է արդեն, ինչ նրանք սլանում էին: Տիրող լարվածությունից բոլորն էլ լուռ էին և պատրաստ: Այնքան խաղաղ էր ամեն ինչ, որ Արամին սկսեց թվալ` արդյո՞ք նորեկը չխաբեց:

Դանիել Մոռական
Տոհմական առանձնատանը հոր հետ տեղի ունեցած խոսակցությունից հետո, թեպետ հոգու ճեղքվածքը փակվել էր, բայց թույնը անտեսանելի մի անցքից դանդաղ կաթում էր սրտի խորքը, իսկ կասկածի սև որդը քաշվել էր դրա մութ անկյունը, բայց ամենևին չէր անհայտացել: Այդ առիթով մտածելիս, Դանիելը, կարծես ֆիզիկապես զգում էր մակաբույծի խլվրտոցը: Չնայած դրան տոհմական կարգուկանոնն ու ավանդույթները, ըստ որոնց նա չէր կարող դեմ գնալ տոհմակիցներին և, հատկապես տոհմապետին կարծրացել և նստվածք էին դարձել նրա հոգում: Սակայն ինքն էլ զգում էր, որ բավական կլինի միայն մի կայծ, ճեղքվածքի, առաջվանից ավելի խորը բացման համար:
Դանիելը փորձում էր չմտածել դրանց մասին, խեղդելով իր մեջի կենդանուն այգու աշխատանքների մեջ, որոնք հանձնարարել էր հայրը, բայց որդը մեկընդմեջ դուրս էր գալիս մակերես:

Յաման-Դայի
Չնայած այդ ամենին Յաման-Դային շարունակում էր քայլել` ծանր և դանդաղ: Նա այլ էր հիշում իր բնակավայրն ու ամբողջ հովիտը: <<Կապուտակ լճերը>> շրջապատող բարձր բլուրներից հովիտը մի ժամանակ դրախտավայր էր երևում: Թեպետ գյուղից այն կողմ չէր եղել, բայց կանաչափայլ անտառների և բույսերի ու ծառերի անուշահոտությունների մասին շատ էին պատմում լճեցիները: Անտառների միջով, անհայտ տեղերից սկիզբ առնող զուլալ և սառը ջրերով մեկ անգամ չէր, որ բժշկվել էր տարբեր հիվանդություններից: Իսկ առվակների քչքչոցների մասին ասում էին, թե փոքրիկ ջրահարսներն են աշխույժով խաղում և ծիծաղում:
Հիմա չկար ո´չ հովիտը, ո´չ հարազատ մեկ մարդ: Մի՞թե այդքան երկար էր փակի տակ մնացել Դային: Մի կողմից չէր ցանկանում մտածել ոչնչի մասին, մյուս կողմից` թանձր, ծանր մշուշը պատել էր ուղեղը, որևէ մտքի զարգանալու հնարավորություն չտալով: Կիսաբաց աչքերով Դային հազիվ նկատեց իր դիմաց խոյացող քարքարոտ ժայռում սև խորշը, որը, կարծես հրավիրում էր իր մեջ հանգչելու և ազատվելու անտանելի բեռից, որ կախված էր նրա վրա:

Կամուրջ դեպի Թերաբիթիա

Джесси Оливер Эронс-Младший

- Да-а-а уж, погляди-ка на этого олимпийца, - сказала Элли, ставя на
стол две чашки с таким стуком, что выплеснула крепкий чёрный кофе. -
Вспотел, как мул колченогий.
Джесс откинул с лица волосы и плюхнулся на деревянную скамейку. Он
вывалил в свою чашку две ложки сахара и отхлебнул, чтобы не ошпарить рот.
- О-о-о-о, мамочки, а воняет-то как! - Бренда зажала нос изящно
изогнутым мизинчиком и большим пальцем. - Загони его помыться.
- Иди сюда, к мойке, и хорошенько вымойся, - сказала мать, не поднимая
глаз от плиты. - Давай, шевелись. Овсянка подгорает.
- Мамуль! - захныкала Бренда. - Не на-адо!
Боже мой, как он устал. Буквально все мускулы ныли.
- Ты слышал, что мама сказала? - завопила Элли у него за спиной.
- Мамуль, я не могу-у! - ныла Бренда. - Скажи ему, чтобы он сюда не
садился.
Джесс лёг щекой на нетёсаное дерево столешницы.
- Джесс-си-и! - Теперь уже мать смотрела на него. - И рубашку надень.
- Да, ма, - он поплёлся к мойке. Вода, которой он побрызгал подмышки и
лицо, кололась, как лёд. По горячей коже поползли мурашки.
Мэй Белл стояла у кухонной двери и глядела на него.
- Подай-ка мне футболку, Мэй Белл.
Вроде бы она изготовилась сказать "Фиг тебе", но проговорила: "По голове бить не надо", и покорно пошла за футболкой. Добрая старая Мэй Белл.
Джойс Энн до сих пор бы вопила от такого лёгкого тычка. От этих малявок одно
горе.
- У меня сегодня утром забот полон рот, - объявила мать, когда они
съели овсянку с мясной подливкой. Его мать была родом из Джорджии и готовила
так, как там принято.
- Ой, мамуленька! - хором запищали Элли с Брендой. Эти девчонки умели
отлынивать от работы быстрее, чем кузнечик проскочит между пальцами.
- Мамуль, ты обещала, что разрешишь нам съездить в Миллсбург за
школьными покупками.
- Да у вас денег нет!
- Мамуль! Мы только посмотреть. - (Ой, Господи, только бы Бренда
перестала так скулить!) - А как же Рождество? Ты же не хочешь, чтобы мы
остались без никаких развлечений!
- Совсем без развлечений, - поправила её Элли.


Правители Теравифии

- С одной стороны достаточно, Ванда Кей. Но тем, кто не поленится и
напишет с обеих, и оценки будут выше.
Ванда Кей жеманно улыбнулась. Нетрудно было представить, как в её
треугольной черепушке вырисовывается десяток страниц.
- Миссис Майерс!
- Да, Лесли? - Боже мой, она лицо себе вывихнет, если будет так
приторно улыбаться!
- А если я не смогу посмотреть эту передачу?
- Скажи своим родителям, что это - домашнее задание. Они поймут.
- А если, - тут Лесли запнулась, потом потрясла головой и прочистила
горло, чтобы голос звучал увереннее, - если у меня нет телевизора?
(Ну что же ты! Зачем ты это сказала? Ты же всегда можешь посмотреть у
меня). Но спасать её было поздно. Недоверчивое шипение переходило в
презрительный посвист.
Миссис Майерс прищурилась.
- Ну, тогда... - она прищурилась ещё сильнее, словно тоже пыталась
вычислить, как спасти Лесли. - Ну, тогда ты можешь написать сочинение в одну
страницу о чём-нибудь ещё. - Она попыталась улыбнуться Лесли над поднявшимся
гвалтом, но проку от этого уже не было. - Дети! Дети! Де-ти! - Улыбку для
Лесли неожиданно и зловеще сменил хмурый взор, усмиривший бурю.
Она раздала листки с задачками. Джесс украдкой взглянул на Лесли. Лицо,
низко склонённое над листком, было багровым от ярости.
На большой перемене, играя в "царя горы", он видел, как её окружила
шайка девчонок под предводительством Ванды Кей. О чём они говорили, ему
слышно не было, но по горделивой осанке Лесли, по тому, как она откидывала
голову, был понятно, что они над ней потешаются. На него прыгнул Грег
Уильямс, и пока они боролись, Лесли исчезла. Грег был ни при чём, но всё же
Джесс сбросил его со всей силой, на какую был способен, и гаркнул, ни к кому
не обращаясь:
- Я пошёл!
Неподалеку от женской уборной он встал в караул. Через несколько минут
оттуда вышла Лесли. Было видно, что она плакала.


Словно Бог в Библии, они взглянули на дела своих рук, и те им
понравились.
- Вот что, - сказала Лесли, - нарисуй панораму Теравифии, мы её
повесим в замке.
- Я не могу.
Как бы ей объяснить, что он жаждет поймать и запечатлеть трепещущую
вокруг жизнь, но при первой же попытке та ускользает из-под пальцев,
оставляя на листе какие-то ископаемые?
- Я не смогу, - повторил он. - Эти деревья такие красивые.
Она кивнула:
- Не волнуйся, когда-нибудь сможешь.
Он ей верил, потому что здесь, в тенистом свете неприступного замка,
всё казалось возможным. У них в руках был целый мир, и ни один враг, ни
Гарри Фалчер, ни Ванда Кей Мур, ни Дженис Эйвери, ни собственные страхи и
недостатки, ни воображаемые неприятели не могли их побороть.

Արդի հեղինակների աշխատանքներ

Նշան Աբասյան
"Ես տեղ չունեմ"

Ես տեղ չունեմ այս աներազ ու անհեքիաթ աշխարհում.
իմ միամիտ սրտի կանչը ո՜չ մի կախարդ չի լսում…
Մեծ դավերի, աղմուկների, իրարանցման մշուշում
հավատամքս` ծիծաղելի, բազուկս` թույլ, անարյուն:
Մանկան նման ճահիճներում սեր ու ժպիտ փնտրեցի…
և չգտա՜, և իմ ճերմա՜կ հանդերձանքը պղծեցի…
Իմ անուրջը` իմ սենյակում, իմ մեղեդին` կրծքիս տակ.
բաց չեմ թողնի` դուրս չփախչեն, դրսում դուք ինձ չխղճաք:
Դուք էլ չասեք` ինձ տեղ չկա, հեքիաթ չկա աշխարհում,
ու միամիտ սրտիս կանչը ո՜չ մի կախարդ չի լսում…

Գառնիկ Արունց
"Դու հայտնի անհայտության իմ գաղտնի հարստություն"

Դու լացիս ու ծիծաղիս
Համերաշխ հաստատություն,
Ջերմության ու զովության
Հաստատուն իմ հաշտություն:
Դու բախտիս կենսանվագ,
Ներդաշնակ իմ տևություն,
Բերկրանքիս ու բարկության
Օրհնազօծ թեթևություն:
Շնորհակալ թույլ տուր լինել,
Որ հետդ լաց եմ լինում,
Ու լացս դեռ կոկորդում
Շատ չանցած նորից ծիծաղում…
Շնորհակալ թույլ տուր լինել,
Որ չնչին կոպտությունս
Փշուր է դառնում գոգիդ,
Որ քեզ սառն եմ տալիս,
Դու ինձ ջերմություն ես մեկնում,
Որ քեզ այրում եմ, իսկ դու
Զովություն ես մաղթում:

Եվ ներիր մի անգամ էլ
Ամենաշատը նրա համար,
Որ քեզ այս ամենի համար
Շնորհակալ եմ լինում:

Տիգրան Մարտիրոսյան
"Վերջին կանգառ"

...Երբ որ հասնենք կանգառին մեր վերջին,
Մենք կհիշենք մեր կանգառն առաջին,
Եվ կանգառներն այն, որ զուր ենք կանգնել
Եվ կանգառներնª որոնցում չենք կանգնել...

"Շող-կաթիլ"
Կաթիլ է հոսում ապակու վրա
Քեզ հիշեցնելով, որ դեմքիդ վրա
Մի նմանատիպ կաթիլ պիտ հոսեր,
Եվ դու անպայման պիտի արտասվեիր,
Բայց դեմքիդ կաթիլ էլ չի շողշողում,
Եվ քո աչքերը չեն արցունքոտվում,
Քանզի աշխարհի ցավը տեսնելով,
Քանզի աշխարհի ցավը զգալով,
Դու քարանում ես, ապառաժ դառնում,
Բայց ցավը տեսնել դու չես դադարում:

Արևն է շողում կապույտ երկնքում,
Եվ իր շողերով նա քեզ հիշեցնում,
Որ աչքերիդ մեջ մի նմանատիպ
Շող պիտի շողար,
Եվ դու անպայման պիտ ուրախանայիր,
Քանզի աշխարհում կա երջանկություն,
Քանզի աշխարհում կա գեղեցկություն,
Եվ դա տեսնելով դու պիտի ապրես,
Եվ դա զգալով դու պիտի ճախրես,
Անսահմանությամբ քո հոգին լցնես...